Alright. Waar beginnen we vandaag.
Ik ben een persoon, en ik heb ouders. En hoewel alles nu nog niet helemaal knudde is, kan het dat heel snel wel worden.
Misschien is een beetje context beter. Binnen een tijdspanne van 2 weken zijn mijn beide ouders in de medische molen terecht gekomen. Na de eerste onderzoeken blijkt dat mijn moeder kanker heeft, en mijn vader iets (ze weten nog niet echt wat) aan z’n hart.
Terwijl ze, naar eigen zeggen, eigenlijk nergens last van hebben, stort er toch een stuk van mijn wereld in. Ik ben me best bewust van het hele idee dat ouders niet onsterfelijk zijn, maar ik ben het daar gewoon niet zo mee eens, en heb dat ook gewoon heel lang kunnen ontkennen. Ik ben diep van binnen nog altijd dat kindje dat haar vingers in haar oren steekt een ‘hahahaha ik kan je niet horen’ roept als er nare dingen gebeuren, maar dat kan nu dus niet meer.
Eigenlijk is er dus nóg niks helemaal kut, want de uiteindelijke grote (boze) diagnoses moeten nog komen. Neemt niet weg dat mijn moeder dus een tumor heeft, en mijn vader in het ziekenhuis ligt omdat hij klaarblijkelijk echt super ontzettend allergisch is voor contrastvloeistof. Hij zou eigenlijk gewoon voor een onderzoek komen, maar nu, 2 anafylactische shocks later, besloten ze dat hij toch maar een nachtje moet blijven, better safe than sorry.
En niemand bereid je hier op voor. Op het tergende, afgrijselijke niet-weten. Ja, alles gaat nu nog goed, maar er hangt ineens een boze wolk boven mijn hoofd, boven mijn familie. Het is nu maar gewoon afwachten, en hopen dat het allemaal gewoon goed komt