Daar gaan we voor vandaag, medium-goed nieuws.
De tumoren van mijn moeder houden zich koest. Dat is medium-goed nieuws. Want, zo wil het zijn, de vorige scan (Kerstmis 2021) liet zien dat ze een béétje groter waren geworden, maar dit was aldus de oncoloog nog geen reden voor stress (dat maak ik lekker zelf wel uit, of iets reden voor stress is, dat terzijde).
Dus nu, weer drie maanden na die laatste keer, zat ik toch wel een beetje in spanning te wachten op het bericht van vandaag. Maar medium-goed nieuws dus. Waarom dan niet gewoon “goed nieuws”, hoor ik u denken? Nou, het is en blijft dus gewoon kanker, en for the time being is medium-goed het beste waar ik op kan hopen.
Mocht er op een magische wijze spontaan een pilletje ontwikkeld worden dat van deze shitshow een topshow zou maken, dan zou ik durven spreken over goed nieuws. Tot die tijd, jammer dan.
Ik merk aan mezelf dat ik toch wel beter omga met de situatie dan voorheen, op zich mag dat ook wel, we zijn immers bijna een jaar verder sinds het hele perikel begon. Bezinning, noemen ze dat, I guess? Ik heb nog steeds dagen dat ik toch een brok in m’n keel heb en gewoonweg gortchagrijnig ben, want guess what, dit zuigt als de neten.
Maar eerlijk, de meeste dagen gaan gewoon ‘gewoon’. Ik ga naar m’n werk, doe ’s avonds wat leuke dingen, en in het weekend ontspan ik zo goed als kwaad als ik dat kan. De lieve lezers die mij kennen weten dat ontspannen nou niet echt helemaal mijn ding is.
Anyway, ik dwaal af. Medium-goed nieuws dus. En daar doen we het maar mee.