Er is een operatie gepland. Aankomende dinsdag. Ze gaan de tumor verwijderen, en de nier erbij.
Da’s niet zomaar iets, da’s best wel een fikse operatie. Misschien iets meer routine dan ik in m’n hoofd heb, maar ik ben (by proxy) fucking terrified. Operatie, ziekenhuisopname, revalidatie. Het is niet niks.
Waar ze eerst zeiden de tumor niet te verwijderen (omdat dit voor de levensverwachting niets uit zou maken), lijkt er nu toch een soort-van marginale hoop te zijn. Het idee is dat als de grote boze tumor (en hij is groot en boos) verwijderen, dat dit minder ‘voer’ geeft aan de uitzaaiingen, en dat die als een gevolg wellicht misschien wel krimpen.
Nu is het zo dat ze op scans niet alle tumoren kunnen zien, want op scans kan je alleen dingen van 5 mm of meer zien. Er is dus ook een optie dat bij de volgende scan (een X tijd na de operatie) er ineens meer tumoren te zien zijn, en dan zijn we nog verder van huis.
Er wordt dus actie ondernomen, maar eigenlijk is er qua prognose nog steeds niks. Dus het blijft een waiting game. En laat dat nou net een ding zijn waar ik helemaal niet goed in ben, wachten.
Ik betrek dit telkens maar op mezelf, want ik weet niet hoe dit voor mijn moeder is. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voelt als dit jou overkomt. Maar goed, dinsdag is de dag dus. We houden ons hart vast.