Nou, daar zijn we dan. Na 4,5 jaar me het schompes werken zitten we hier. Thuis, en met een burnout.
Ik dacht dus altijd, ‘dat overkomt mij niet’, maar het permanent thuiswerken dankzij Corona, een ontzettend hoge werkdruk, en een zieke moeder – blijkbaar a recipe for disaster.
Ik ging dus op vakantie naar Normandië, super leuk, behalve al het huilen en het gebrek aan slaap en misschien wel de meest befaamde quote van mijn vakantie:
Ik gooi mezelf nog liever van deze klif, dan dat ik me ziek meld op de maandag na mijn vakantie
Verder heb ik me best wel vermaakt op vakantie, don’t get me wrong. Maar het werd wel voor een groot deel overschaduwd door de absolute stress die ik voelde. On top of that, dat m’n werk contact met me opneemt terwijl ik op vakantie ben omdat ze me nodig hebben en er zelf niet uitkomen, dat ging me wellicht een beetje te ver.
Ik ben gewoon gaan werken na mijn vakantie, 2 hele dagen welgeteld. De woensdag na mijn vakantie leek me dan een acceptabele dag om me ziek te melden, dus nu zit ik thuis, professioneel zielig te zijn, om uit te vinden hoe ik mezelf weer kan ontstressen en weer lol in m’n werk kan krijgen. Er is niet echt een handleiding voor, dus ik bedacht me, ik heb deze site, misschien moet ik die dan ook eens gaan gebruiken, wat dingen van me afschrijven.
Ik kan niet echt bedenken wat er nou mis is gegaan, want als je het mij vraagt viel het allemaal wel mee, except it didn’t. Ik heb géén idee hoe ik hier terecht ben gekomen. Waren het alle projecten, en alle deadlines, en de 170 mensen in 29 teams die ik aanstuur? Was het het gebrek aan waardering dat ik voel op m’n werk (zowel monetair als gewoon kindness)? Of toch de absolute prestatiecultuur bij dit bedrijf?
Ik hou van de corporate leef, de hoge druk, high stakes, daar leef ik voor. Maar toch, dan toch gebeurt er dit, en nu is het aan mij om erachter te komen wat nou exact het probleem is, zodat dit een volgende keer niet weer nodig is.
Mijn huisarts, de beste man, had zoiets van, ja, dit is wel een burnout, maar misschien wil je gewoon niet meer voor dit bedrijf werken. Ik heb daarover nagedacht, en he is not wrong. Ik twijfel al een tijdje over of dit bedrijf nog wel bij mij past, niet ten minste omdat de bedrijfscultuur vrij toxic is. Er is weinig tot geen ruimte voor fouten, er wordt altijd van je verwacht dat je meer, meer, meer doet, en een bedankje, dat zit er eigenlijk ook niet echt in.
Het structurele onderbetalen van volledige afdelingen, da’s ook nog wel een dingetje, maar goed, met mijn opleiding had ik ook niet helemaal verwacht dat ik the big bucks zou gaan binnenharken. Maar op z’n minst modaal? Dat zou leuk zijn geweest.
Weet je, nu ik dit allemaal opschrijf lijkt het me vrij evident wat er mis is gegaan, maar toch voelt het voor mij niet zo. Ik vind nog steeds dat ik dit gewoon aan zou moeten kunnen, al spreekt al het bewijs op het moment in het tegendeel. Ik ben nog steeds compleet overstressed, kan niet genieten van niks niet, krijg mezelf niet eens naar de sportschool gesleurd (iets wat ik voorheen daadwerkelijk graag deed).
Enfin, tijd om rust te houden, te reflecteren, en te zien waar de toekomst me brengt. Ik ben ondertussen ook op andere plekken aan het solliciteren, maar dan wel met het verzoek dat ik pas volgend jaar kan en wil beginnen, want die rust, die moet er hoe dan ook van komen.